Yaşlılıkta Oyun Oynama

Geçen hafta yorum yapanların bazıları emeklilikte amacı tartışırken  yazmayı amaçlı olarak başka bir zamana attığım bir konuya yaklaştılar:

“40 yıllık bir süredir iki kuşak çocuk yetiştirdikten sonra KENDİM için bu zamana sahip olmaktan çok mutluyum,” diye yazıyor Diane. “Zamanımın çoğunu dışarıda yapmak istediklerimi yaparak geçiriyorum –yürüme, yüzme, şehri keşfetme ve sanat yapma… Bu “aylak” zamana sahip olmaktan bir ayrıcalık duyuyorum.”

Charlotte Dahl bu konuda daha güçlü olarak söze giriyor:

“Şimdi suçluluk duymadan istediğimi yapabiliyorum. Hımm, arada sırada bir sızı. Hayat –Onu seviyorum! Siz diğer arkadaşlar üretken olmaya devam edebilirsiniz.”

Amerika üretkenlik boşluğundan nefret eder. Bizler hiperaktifliğe cesaretlendirilmişizdir –yap, yap, yap- neredeyse doğumdan itibaren. Daniel Klein’in önemli küçük kitabı Epikürle Yolculuk’ta açıkladığı gibi, çocukluktan sonra amaçsız bir oyun için ve aylaklık etmek için iç kapasitemizi kaybederiz:

“… kişisel gelişim için spora günümüzdeki adanmışlığımız, ..

“Yürürken bile mesafe ve geçen zaman çoğunlukla kaydedilir, sonra da önceki kayıtlarla karşılaştırılır kendi kişisel iyiliğimiz için kendimizle yarıştığımız için.

“Oyun artık boş zamanımızda yaptığımız bir şey değil; programımıza sıkıştırılmış başka bir hırslı etkinlik.”

Klein, oyunun amacının oynarken kendimizi ve amaç duyumuzu kaybetmek olduğunu tartışmaya devam ediyor. Artık daha çok eğlenmediğimiz için bizi azarlayan 20. Asır filozofu Bertrant Russel’dan alıntı yapıyor:

“Modern insan her şeyin bir şey için yapılması gerektiğini sanıyor, asla kendisi için değil…’

“Russel haklı,” diyor Klein, “yalnızca eğlence için eğlenmek zamanı sarfetmeye indirgendi ve sonucunda da biz yaşamın en büyük zevklerinden biri, biz yaşlıların uygun olduğu tek şey, için kapasitemizi kaybetmiş görünüyoruz.”

Bütün bunlara katılıyorum. Gene de şimdilik bu blog yaşamıma doyurucu bir amaç sağlıyor ve büyük ölçüde de bir eğlence,  her ne kadar amaçsız oyundan kaynaklanan farklı bir eğlence değilse de.

Charlotte ve Diana ve Daniel Klein bize –bana, her neyse- önemli bir şey söylüyor ve sanırım her ikisi için de nasıl zaman yaratılacağını halledebilirim.

http://www.timegoesby.net/weblog/2013/05/playing-in-old-age.html